نامه سرگشاده عضو شورای مرکزی جنبش عدالتخواه به دکتر روحانی
نامه زیر، یک روز پس از روز دانشجو و به مناسبت برخورد زننده و نا مناسب نیروهای امنیتی با تعدادی دانشجو نگاشته شد که به دلایلی نامه را با چند روزی تاخیر منتشر کردم.
--------------------------------------------------------------------------------------------------
ریاست محترم جمهور؛ حجت الاسلام و المسلمین دکتر روحانی
سلام علیکم؛
فارغ از اتفاقات تلخ و ناگواری که در چند روز اخیر شاهد آن بودیم(از ادامه توهین های مختلف به منتقدین گرفته تا بایکوت آنان)؛ لازم می دانم پیرامون برنامه ای که 16 آذر قصد اجرای آنرا داشتیم اما با برخوردهای امنیتی و تنگ نظرانه مواجه شدیم، نکاتی را به عرضتان برسانم:
خبر بسیار کوتاه و ساده بود:« جنبش عدالتخواه دانشجویی به مناسبت 16 آذر قصد برگزاری تریبون آزاد مردمی-دانشجویی با طرح این سوال که "بزرگ ترین راه مبارزه با آمریکا چیست؟" دارد؛ محل برگزاری: چهارراه ولیعصر مقابل پارک دانشجو ساعت 15:30»
جناب دکتر؛ نمی دانید بابت این تصمیم و خبط بزرگ!، از چه جاها که با ما تماس گرفته نشد؛ و چه تهدیدهایی که دوستان ما با آن روبرو نشدند. بگذارید ابتدا فلسفه این تصمیم خود را خدمتتان عرض نمایم و بعد از آن شرح ما وقع را به اطلاعتان برسانم.
بر اساس مشی امام روح الله بر این باورم که دیگر زمان آن رسیده است که فاصله نجومی مردم و جریان حزب الله کاهش یافته، مذهبیون به خود آمده و این گزاره را به یاد خود بیاورند که:«اگر علت ایجاد این انقلاب مردم بودند، عامل بقای آن هم باید مردم باشند». دیگر زمان آن رسیده است که دریابیم، فرصتی برای آزمون و خطا نداریم، در دهه پیشرفت و عدالت باید بتوانیم قدم های جدی و عملی در راستای برقراری عدالت اجتماعی و ریشه کنی فقر و قساد برداریم. بر این عقیده ام که متاسفانه امروز، دانشجو شان خود را به فراموشی سپرده و از رسالت های اصلی خویش غافل مانده است.دانشجو باید تریبون مردم باشد؛ محرومین و مستضعفین باید هنگام مشکلات و سختی ها، دانشجو، همان سابقا موذنان جامعه را کنار خود ببیند تا بتوانند به او اعتماد کنند، تا بتوانند او را به موذنی قبول کنند.
نگارنده بر این باور است که برنامه های دور از درد و دغدغه مردم، که تنها قشر خاصی از جامعه می توانند با آن ارتباط برقرار کنند؛ برنامه هایی که فقط در فضاهای بسته و در محیط گلخانه ای قابلیت اجرا دارند؛ این نوع و این سنخ برنامه ها اگر نگویم به ضرر انقلاب هستند حداقل می دانم که سودی برای انقلاب ندارند؛ می فهمم که باری را از دوش انقلاب بر نخواهند داشت. اصولا ما دغدغه های تقویمی نداریم؛ از مناسبت ها به نحو احسن برای رسیدگی به درد مردم و مستضعفین جامعه استفاده می کنیم؛ نگاه ما به تقویم بیشتر از جنس ابزار است تا اهداف؛ این بود فلسفه آنکه روز 16 آذر، بیانیه جنبش عدالتخواه دانشجویی در اعتراض به معضل کارتن خوابی صادر شد؛ 16 آذر یا هر مناسبت دیگر، که گوش ها (شاید) شنواتر باشند بهترین فرصت برای طرح موضوعاتی است که به دلایلی در جامعه امروز ما در پس حجاب ها واقع گشته و از نظرها دور مانده اند.
بر اساس این دلایل و دلایل دیگری که فرصت نیست در این مجال به عرضتان برسانم، تصمیم گرفتیم که تریبون آزاد، اما این بار دانشجویی و مردمی در یکی از پر ترددترین مکان های تهران برگزار کنیم و این سوال را در پیشگاه عموم مردم به بحث بگذاریم که "بزرگترین راه مبارزه با آمریکا چیست؟"
اما....
قضیه تازه از اینجا شروع شد جناب رئیس جمهور؛
زمانیکه خود را مقابل پارک دانشجو رساندیم با صحنه جالبی مواجه شدیم؛ برادران پر تلاش نیروی انتظامی آماده منتظر ما بودند، گویا بنده های خدا چندین ساعت بود که در آن منطقه در حال پرسه زدن و تامین امنیت! بودند. هنوز ساعت 15:30 نشده بود که حدود 40 مامور دورمان جمع شدند و قاطعانه خواستار آن شدند که به زبان خوش دممان را به روی کولمان بیندازیم و تا می توانیم از این منطقه فاصله بگیریم. ما که مبهوت از برخورد مامورین نیروی انتظامی مانده بودیم دائما این سوال را از هم می پرسیدیم:" چرا تبیین سوالی(که توسط رهبری مطرح شده است) آنهم در روز 16 آذر، توسط اتحادیه ای که 12 سال است در حال فعالیت است، انقدر هزینه بردار شده است؟"
سوال دیگری که برای حقیر ایجاد شده آن بود که چرا حساسیت های برخی مسئولین ما انقدر کاریکاتوری است؟ چرا با برگزاری یک برنامه ساده دانشجویی توسط عده ای معلوم الحال اینگونه برخورد میکنند؟ امیدوارم که با فسادهای بزرگ در جامعه، رشوه گیران و رانت خواران و مفسدان اقتصادی و یقه سفیدهای کلاه بردار هم با این قاطعیت برخورد کنند(آیا با این قاطعیت واقعا برخورد می کنند? البته با پاسخ اخیر رهبری به سمینار مبارزه با فساد، پاسخ کمی واضح است.)
جناب آقای روحانی؛ ای کاش آنروز در آنجا می بودید و به آنان می گفتید که ما عده ای دانشجو هستیم که به عشق نظام و برای گره گشایی از کار و مشکلات این مردم به اینجا آمده ایم؛ کاش به آنان می گفتید که ما، همان به اصطلاح افسران جوان جنگ نرم، با اراذل و اوباش قدری متفاوتیم. از این جهت می گویم که ای کاش جنابعالی این نکات را به آنان می گفتید چرا که ما نیک می دانیم که مامورین امنیتی اصولا دستوربگیران مقتدری هستند و بنده های خدا مامورند به وظیفه. بسیار مشتاقم بدانم ریشه این نوع برخورد سخیف و امنیتی، که دون شان دانشجو و همچنین دولت اعتدال(!) است از کجا سرچشمه می گیرد؟
و در آخر باید به محضرتان عرض کنم که جناب دکتر؛ باور کنید که نظام را با اعمال امنیتی و نظامی و انتظامی و اطلاعاتی و ... نمی توان حفظ کرد. باید به وضع معیشت مردم رسیدگی شود، باید عدالت اجتماعی در جامعه برقرار گردد، باید نیازهای اساسی مردم، اساسی رفع شود باید ...
و گزاره آخر آنکه: با توهین و برچسب و سانسور تا به حال هیچ کس به اهداف خود نرسیده است، باور کنید...هیچ کس!!!
امیدوارم در راه خدمت به نظام جمهوری اسلامی، ثابت قدم و استوار باشید.
هادی مسعودی-عضو شورای مرکزی جنبش عدالتخواه دانشجویی
----------------------------------------------------------------------------------------
پیشنهاد می کنم مطلب زیبا و پر از درد و دغدغه برادرم و استاد عزیزم، سلمان کدیور را هم مطالعه کنید:
