دانشجو چه نباید بکند؟ «قسمت دوم»
متاسفانه امروز شاهد آنیم که در برخی از دانشگاه ها، دانشجویان پای صحبت نیروهای امنیتی نشسته و دقیقا خلاف آن رسالتی که امام روح الله برای بسیج تعریف کرده، مبنای تمام تصمیم گیری های خود را تحلیل های امنیتی، بولتنی و حرف های پشت پرده قرار می دهند. این اتفاق در حالی رخ می دهد که می دانیم اصولا تشکیل بسیج دانشجو و طلبه دقیقا بر خلاف این موضوع بوده است و اتفاقا این دانشجویان دغدغه مند و انقلابی هستند که باید تحلیل های آنان مبنای تصمیم گیری ها و حرکت ها شوند؛ دانشجویان قرار بود موذنین جامعه باشند نه طوطی های نیروهای امنیتی.
تلقی غلطی امروز پیرامون وضعیت جنگی در جامعه وجود دارد که به نظر می رسد منشأ همین نگاه غلط هم، نیروهای امنیتی باشند. برخی دوستان امنیتی به نام وضعیت جنگی، شرایط را در حال اضطرار ترسیم کرده و بدین وسیله در شرایط فوق العاده قوانین فوق العاده خودشان را حاکم می کنند و به نام «شرایط حساس کنونی» دهان تمام منتقدین را بسته و شرایط جنگ امروزی را کاملا با شرایط جنگی نظامی شبیه سازی می کنند. این دوستان به نام بهره برداری شبکه های معاند و بیگانه، همواره امر به سکوت و توجیه و ماستمالی کرده و خواهان برقراری آرامش- از نوع قبرستانی آن- در جامعه هستند. این نوع برخورد، کاملا خلاف آرمان های انقلاب اسلامی بوده و نتیجه ای جز محافظه کاری و مصلحت اندیشی بیجا برای جامعه ندارد؛ که همه نیک می دانیم نظر رهبری را پیرامون محافظه کاری، آنجا که می فرمایند: « محافظه کاری قتلگاه انقلاب اسلامی است».
دانشجویان باید در نظر داشته باشند که تحت تاثیر فشارها و وسوسه های نیروهای امنیتی قرار نگرفته و شأن دانشجویی خود را فراموش نکنند؛ این نوع رفتار نیروهای امنیتی دقیقا نقض غرض بوده و موجب ذبح شعارهای اصیل انقلاب اسلامی و دستورات اسلام چون: امر به معروف، نهی از منکر، مطالبه گری، عدالت خواهی، آزادی بیان و ... می شود.
بدتر و فاجعه بارتر آنکه این نگاه امنیتی در لایه های تشکیلاتی به گونه ای نفوذ کرده که همان نگاه های نشئت گرفته از جبهه و جنگ را در متن کارهای دانشجویی سرازیر کرده، به طور نمونه این نگرش، تبعیت سلسله مراتبیِ مرتبط با مسائل نظامی را عیناً وارد کار تشکیلاتی کرده و دبیر تشکیلات را با این توجیهات، با چندین واسطه به رهبری رسانده و عدم تبعیت از هِد تشکیلات را ملازم با عدم تبعیت از ولی فقیه کرده و به این راحتی، افراد را از دایره نظام خارج می کنند. این افراد در ابداعی عجیب که بیشتر تنه به تنه نحوی «تحریف» می زند، تعبیر «ولایت مداری تشکیلاتی» را وارد ادبیات کار دانشجویی خود کرده و بدین وسیله راه را برای تبعیت بی چون و چرا، مسدود نمودن آزادی تفکر و حق انتخاب و اختیار و در نهایت «استثمارِ» افراد تحت امرشان هموار می کنند؛ غافل از آنکه از اساس، در صحت و سقم تعبیر «ولایت مداری» و اصالت گفتمانی آن در ادبیات سیاسی امروزی جامعه، تشکیک جدی وجود دارد.
