اگر بخواهم از خصلتی نام ببرم که در همه افراد مشترک است،اما کم و کیف آن به
غایت به خود فرد وابسته است،از خصوصیتی به نام منفعت طلبی اسم می برم.در
واقع همه ما اعم از پیر و جوان و زن و مرد،همیشه در پی منافع اصیل و واقعی خویش
هستیم و برای رسیدن به آن تلاش می کنیم.موضوع وقتی حساس می شود که نفع و ضرر را چه
تعریف کنیم.اگر در پیدا کردن مصداق سود و فایده واقعی خویش دچار اشتباه شدیم،باید
فاتحه دیانت و انسانیت خود را بخوانیم...بگذارید کمی توضیح دهم...
هنگام خروج سیدالشهدا(ع) از مکه برای عزیمت به سمت
کربلا،در راه با فرزدق(شاعر معروف) مواجه شده و سوالی می پرسند که جواب او قابل
تامل است.امام حسین (ع) می پرسند:فرزدق از کوفه چه خبر؟می گوید:آقا در کوفه مردم
قلب هایشان با شماست اما شمشیر های آنها بر شماست.حضرت بلافاصله فرمودند:صدقت،راست
گفتی.
نکته اولی که در
مورد این مکالمه مطرح می باشد این است که امام حسین(ع) جمله پر مغز فرزدق را تصدیق
کردند ،یعنی حرف این شاعر درست است.اما سوالی پیش می آید،مگر ما همیشه بر این باور نیستیم که که درون آدمی با
برون او متناسب است،مگر نه این است که از کوزه همان برون تراود که در اوست؟مگر
همیشه علاقه با عمل و بینش با گرایش متناسب نبوده است؟چگونه است که مردم کوفه امام
را دوست دارند اما جان امام برایشان ارزشی ندارد؟
به نظر حقیر
جواب این سوال در موضوعی است که ابتدا مطرح کردم.در واقع قلب مردم کوفه با پول و
زر و منافعشان بوده است و در درجه چندم با امام حسین(ع).یعنی همراهی قلب مردم کوفه
با اباعبدالله(ع) به اندازه ای نبوده است که در دو راهی مقام و امام(ع)،حضرت را
انتخاب کنند.
یکی از دلایل عدم همراهی با امام زمان خود،طبق فرموده
خود امام حسین(ع)،پر شدن شکم های مردم کوفه از مال حرام بوده است.اگر حرام خوری را
نمونه بارز دوری از معنویت و یاد خدا بدانیم می توانیم بگوییم دنیا گرایی که در
ذیل آن منفعت طلبی و معنویت گریزی تعریف می شود دلیل اصلی عدم همراهی امثال شبث بن
ربعی است که با وجود نوشتن نامه به سیدالشهدا(ع)که نشانه همراهی قلب آنها در ابتدا
با آن حضرت می باشد،پس از وارد شدن ابن زیاد به کوفه و مواجه شدن با ثروت و
مقام،به راحتی سنگر خود را در کربلا از یار امام حسین(ع) بودن به فرمانده پیاده
نظام شدن یزید عوض کرده و به پاس خوابیدن فتنه ! حسین بن علی(ع) چندین مسجد در
مدینه می سازد!اگر به جای
عدالت و دیانت،منفعت برای ما اصیل شد به جای بیعت با دست علی(ع) به زودی با پای
حجاج بن یوسف بیعت خواهیم کرد.
بگذارید این یادداشت را بدون ذکر مصداق رها نکنم:
سفر های کثیر و غیرضروری و تجمل گرایانه استاندار غیر
بومی خود را چند وقتی است در حال نظاره هستیم ،اما خدایا کجایند کفن پوشان دوره
استاندار سابق؟شاید اسلام فقط بهانه ایی است دست برخی از حضرات راستی،می دانید
مثلی است که می گوید:"همه راه ها به شکم منتهی می شود".
نمایش مد و مانکن در یکی از هتل های شیراز ...امان از
دنیا طلبی...
اللهم ما بنا من نعمت فمنک...
