برخی از ضعف های اپیدمی شده در جریان حزب الله(1)
گاهی اوقات شاید لازم باشد به گرد هم آییم و در یک خلوت جمعی، به حال خویش نظر کنیم و محاسبه ای جمعی نماییم و به راه های چاره بیندیشیم.تا زمانیکه نتوانیم گرایش های حاکم بر رفتارهایمان را که عموما بیشتر از آنکه از مکتبمان نشئت گیرد، از زبانمان ساطع می شود را نقد کنیم، هیچگاه از وضع موجود کنده نشده و به سوی شرایط مطلوب گذار نخواهیم کرد.آسیب های حاکم بر اعمال ما(به اصطلاح مذهبیون)، بسیار گسترده و عمیق است و مع الاسف ما نه تنها نسبت به گستردگی آسیب ها بی توجهیم بلکه در قبال عمق اثرگذاری این اشکالات، در تغافل به سر می بریم.پیش از پرداختن به به برخی از ضعف های اپیدمی شده در جریان حزب الله باید به این نکته اشاره کنم که خویش را از اتصاف به این نقاط ضعف، بری نمی دانم و اولین مخاطب این نوشتار را، «خودم» می دانم؛ مهم ترین آسیب های حاکم بر عملکرد مذهبیون را شاید بتوان موارد زیر عنوان نمود:
1.نگاه غلط و ناقص به مفهوم انقلاب اسلامی و مبانی و اهداف آن:
الف) نگاه اشتباه به مفهوم انقلاب اسلامی:
ما به اصطلاح مذهبیون، اگر خویش را حافظ انقلاب اسلامی میدانیم، لا جرم به شناخت آن محتاجیم.چگونه می شود از چیزی حراست کرد بدون شناخت درست و اصولی اهداف و عقبه آن چیز؟ اجمالا اینکه، انقلاب اسلامی، مفهومی مقطعی نیست، انقلاب اسلامی ایران، عقبه ای تاریخی از زمان هبوط آدم و حوا بر زمین تا انقلاب های سلیمان و موسی و ابراهیم و تا انقلاب اسلامی رسول الله(ص) دارد.خون 124000 پیغمبر و 13 معصوم به پای این انقلاب ریخته شده است.به گفته امام روح الله ما به هدفی دست یافتیم که متاسفانه اکثر انبیا و اولیا از رسیدن به آن هدف(تشکیل حکومت) ناکام ماندند.هنگامیکه اینگونه به انقلاب اسلامی نگاه شود، دست کم دو اتفاق مهم می افتد: 1)متوجه سنگینی و عظمت مسئولیت این انقلاب بر دوش خویش می شویم. 2)با فهم اهمیت انقلاب اسلامی در برابر اشتباهات، سهل انگار و بی تفاوت نخواهیم شد و دیگر اهداف و عقبه عظیم انقلاب را، فدای آقازاده بازی ها و بی عرضگی ها و خودباختگی ها و ظاهرسازی ها نخواهیم کرد.
ب) تلقی اشتباه از مسئله برقراری شعائر دین(به خصوص عزاداریها):
در این رابطه حرف بسیار است؛ اشاره ای کنم و بگذرم.متاسفانه دیده شده که ما،گاها محتوا و سیرت را فدای ظاهر و صورت کرده و رفع تکلیف وار، با انجام صرفا شعائر دین، خود را از خود راضی می کنیم. مشکل دیگری که به آن دچاریم این است که، گاها دچار نقض غرض شده و پس از مدتی، با اصرار بیش از حد و غیر منطقی به اسباب و وسایل، از تحقق اهداف صرف نظر کرده و خودمان، خودمان را فراموش می کنیم.اگر به فلسفه اصلی و نهایی عزاداری رجوع کنیم، متوجه می شویم که دلیل تعبیه عزاداری در متن احکام اسلام، دقیقا همان اهداف اسلام است. اگر عزاداریها منتج به اهداف اقامه دین و شریعت نگردند، از مسیر اصلی خویش خارج شده اند. آیا واقعا امروز، روند حاکم بر عزاداریهای ما، در جهت تحقق اهداف انقلاب است؟آیا امروز مجالس عزای ما، نقش آفرینی به خصوصی در راه برچیدن ظلم و نفاق و تحجر در جامعه دارد؟آیا به نظر نمی رسد فاصله ای – شاید نجومی- بین مجالس ما ودرد توده مردم وجود دارد؟
ج)نگاه غلط به مفهوم عدالت و عینیت ان در زندگی(به عنوان بالا ترین هدف انقلاب اسلامی):
ما در این موضوع، به دو اشکال دچاریم: 1)فهم شفافی از مفهوم عدالت نداریم. 2)عدالت را آنقدر آسمانی و کیهانی معرفی می کنیم که در ربط اینمفهوم حیاتی با زندگی عینی مان می مانیم. بین عدالت و معنویت اختلافی نیست، اعمال عادلانه ما، تماما معنوی است و معنویت ما، متضمن عدالت در جامعه ماست.باید و لزوما پس از تعریف فلسفی از عدالت، به تعریف حقوقی و زمینی از این مفهوم روی بیاوریم؛ باید برای پیاده کردن عدالت اجتماعی در جامعه، ساختارسازی و نهادسازی کنیم و وارد عمل شویم.به قول استاد رحیم پور ازغدی، عدالت باید تعدادی از ما را بگزد و برای عده ای از ما، برگ جریمه ای صادر کند.نباید عدالت را فقط تعریف کرد و پیرامون آن حرافی نمود و آنرا در ظاقچه گذاشت.
نکته آخر در این حوزه آنکه، باید مراقب این آسیب باشیم، که عده ای با قلب مفهوم "عدالت"، این موضوع را صرفا به مسائل فردی تقلیل داده و صرفا آن را در برابر "فسق" قرار میدهند.در صورتیکه انقلاب اسلامی به وقوع پیوست، که عدالت تبدیل به صفت جمعی نظام های اجتماعی و ساختارهای موجود در جامعه گردد، نه اینکه به عدالت به چشم صفتی فردی نگاه شود؛ برقراری عدالت در برابر مسئله " ظلم" مهم ترین هدف انقلاب اسلامی به شهادت رهبران آن است(البته که عدالت فردی خود مقدمه ای بر عدالت اجتماعی است).
ادامه دارد...
