لعنت بر شمر یا لعنت بر ما؟

در زیارت عاشورا می خوانیم خداوند انتقام از قاتلین اباعبدلله(ع) در کنار امام عصر را روزی من کند.امام عصر(عج)،امام تمام زمان ها و مکان هاست.امام زمان(عج) در کنار انتقام از قاتلان و مقدمه چینان قتل امام حسین(ع)،از تمام کسانی که در طول تاریخ،مفاهیم و تعالیم حسین بن علی(ع) را به قتلگاه بردند هم انتقام خواهد گرفت.

فلسفه نهضت اباعبدلله(ع)،مبارزه با ظلم و فساد و تبعیض و قیام برای برپاداشتن عدالت،مبارزه با اسلام تحریف شده و زنده کردن اسلام اصیل بود.

تمام انسان ها در طول تاریخ،اگر برای این آرمان ها مبارزه و زندگی کنند «یا لیتنا کنا معک» را عملی کرده،با سیدالشهدا همراه می شوند و هر قطره اشک آنها برای آن حضرت ثواب ها خواهد داشت.اما اگر کسی به هر اسمی و در هر منصبی،در راستای اقامه ارزش های کربلا مبارزه نکند و بیزاری نجوید،در صف عمر بن سعد خواهد بود.

"این کلمه «کُلُّ یَوْمٍ عَاشُورَا و کُلُّ أَرْضٍ کَرْبَلاء» یک کلمه بزرگى است که اشتباهى میفهمند. آنها خیال میکنند که یعنى هر روز باید گریه کرد! لکن این محتوایش غیر از این است. کربلا چه کرد، ارض کربلا در روز عاشورا چه نقشى را بازى کرد، همه زمینها باید آن طور باشند. نقش کربلا این بود که سید الشهداء- سلام اللَّه علیه- با چند نفر جمعیت و عدد معدود، آمدند کربلا و ایستادند در مقابل ظلم یزید و در مقابل دولت جبار. در مقابل امپراتور زمان ایستادند و فداکارى کردند و کشته شدند، لکن ظلم را قبول نکردند، و شکست دادند یزید را. همه جا باید این طور باشد. همه روز هم باید این طور باشد. همه‏ روز باید ملت ما این معنا را داشته باشد که امروز روز عاشوراست و ما باید مقابل ظلم بایستیم؛ و همین جا هم کربلاست و باید نقش کربلا را ما پیاده کنیم، انحصار به یک زمین نداشته؛ انحصار به یک افراد نداشته. قضیه کربلا منحصر به یک جمعیت هفتاد و چند نفرى و یک زمین کربلا نبوده. همه زمینها باید این نقشه را اجرا کنند، و همه روزها غفلت نکنند." (1)

و لعن الله شمرا به ما می آموزد که معیار حال فعلی افراد است،مهم نیست که در جنگ صفین تا مرز شهادت پیش رفته است،مهم این است که اکنون سر پسر پیامبر را جدا کرده است.

لعن بر شمر،تنها لعن بر یک شخص نیست،لعن بر یک شخصیت است.لعن بر تمام شخصیت هایی است که با وجود داشتن سوابق طولانی،اکنون از اسلام ناب فاصله گرفته حاضر است به خاطر مادیات هر عملی را انجام دهد،چنان تغییر کرده که به راحتی میتواند آرمان هایی که برای آنها جانباز شده است را لگدمال کند.

نباید گول اسم را خورد،ارزش اسم به مسمی آن است.این که اسم ما جزء نوکران و رعایای امام حسین(ع) است،برای هم نشینی با آن حضرت در بهشت کافی نیست.مهم نیت و عمل ما است.حب بدون عمل و معرفت هیچ ارزشی ندارد.حب باید باعث زنده شدن روح اسلام حقیقی در وجود ما شود.اگر همه ما را به اسم غلام سید الشهدا بشناسند،اما هدف نهضت آن حضرت را فراموش کرده یا آنرا به یک سری اعمال شخصی و عبادی خلاصه کنیم،قطعا از کسانی خواهیم بود که امام زمان از ما انتقام خواهند گرفت.شخصی آمد خدمت حضرت امیر(ع)،یک لبخندی زد،عرض کرد:یا امیرالمومنین!انی احبک من تو را دوست دارم.حضرت فرمود:و لکنی ابغضک اما من تو را دشمن دارم.گفت چرا؟فرمود:چون فلان کس احتیاج داشت به تعلیم قرآن و بر تو واجب بود که به او یاد بدهی،از او پول گرفتی(2).بنابراین هیچ منافاتی نیست که ما علی(ع) را دوست داشته باشیم اما عمل ما طوری باشد که علی(ع) ما را دشمن داشته باشد.

در زیارت عاشورا می خوانیم:فاسئل الله الذی اکرمنی بمعرفتکم و معرفة اولیائکم و رزقنی البرائة من اعدائکم،ان یجعلنی معکم فی الدنیا و الاخرة...

و درخواست کنم از خدایی که مرا گرامی داشت بوسیله معرفت شما و معرفت دوستانتان و روزیم کند بیزاری جستن از دشمنانتان را به اینکه قرار دهد مرا با شما در دنیا و آخرت...

سه مرحله را باید طی کرد تا در دنیا و آخرت بتوان هم نشین حسین بن علی(ع)شد:معرفت خود اهل بیت،معرفت دوستان اهل بیت،بیزاری جستن از دشمنان اهل بیت

یعنی ابتدا باید معرفت به اهل بیت داشته باشیم تا بعد بتوانیم با دشمنان آنان مبارزه کنیم و بجنگیم،در حالیکه ما انتظار داریم بدون طی سه مرحله،هم جوار ائمه(علیهم السلام) در دنیا و آخرت شویم و این محال است.

اللهم ما بنا من نعمت فمنک...

 

(1)سخنرانی امام 4/7/58

 

(2)ج3 تفسیر قرآن شهید مطهری